پیرزن حدود ۷۰ــ۸۰ ساله به نظر می رسد. گوشه ی خیابان در کورترین نقطه ی آن نشسته و بی اینکه چیزی بگوید دست فروشی می کند .

به سمتش می روم و سرک می کشم: 

پیرتر از چیزی است که حدس می زدم...موهای کم پشت اش رنگ حنا دارد٬ دستانش پر است از لکه های قهوه ای و یک جای سوختگی روی مچ دست چپش. 

وسایلی که می فروشد را نگاه می کنم٫ ناگهان چیز آشنایی نگاهم را می دزدد: 

قسمتی از جسم من آنجاست! 

اما هرچه می کنم نمی فهمم چیست از من که آنجا حراج شده. دستم را روی صورتم می کشم٬ نه اینجا همه چیز سرجایش است. دردی هم جایی ندارم. اما خوب می دانم این جنس کوچک که آنجاست قسمتی از جسم من است. 

جرات می کنم و سمت بساط بی رونقش می روم. هیچکس جز من آنجا نسیت و پیرزن بی خیال و مطمئن روی زمین نشسته. نزدیکش می ایستم٬ می پرسم : « این چند؟ » و با دست جسم تک افتاده را نشان می دهم. 

نگاهم می کند٬ چشمانش را ریز می کند و ناگهان انگار از خشمی شدید می لرزد٬ دستش را دراز می کند و جنسی را که نشان داده ام را از روی زمین می قاپد و لای چادر رنگ و وارنگش اش می چپاند و بی اینکه نگاهم کند می گوید :« کدام؟ » 

بی حالت نگاهش می کنم . روی بساطش خم می شود و چهار طرف پارچه را روی هم جمع می کند و به زحمت از جایش بلند می شود و بی اینکه نگاهم کند می گوید : « من اصلا دیگه بساط ندارم .»  و لنگ لنگان دور می شود. 

بدنم کمی می لرزد ٬ همان جا روی زمین می نشینم. احساس کسی را دارم که نیمی ار جسمش را پیرزن دست فروش ۷۰ ــ۸۰ ساله ای لای بقچه ی زرد رنگش برده باشد!   

پ.ن : گاهی می خواهم تمام مرزها و چارچوب ها را در هم شکنم ! 

بعد نوشت : آنها که این پست را خوانده اند...نگاهی به کامنت ها بیاندازند...مرسی!